Brodawki łojotokowe

Brodawki łojotokowe, znane również jako brodawki starcze, są łagodnymi zmianami skórnymi, które występują powszechnie u osób w średnim i starszym wieku. Są one zwykle nieszkodliwe, ale ich pojawienie się może budzić niepokój, szczególnie w kontekście estetycznym.

Umów usługę

Wszystkie schorzenia

Brodawki łojotokowe

Umów wizytę

Wszystkie schorzenia

Objawy

Brodawki łojotokowe mogą przybierać różnorodne formy i wielkości, ale najczęściej charakteryzują się wyraźnym odgraniczeniem od otaczającej skóry, mają chropowatą powierzchnię i przypominają przyrośnięte do skóry narośle. Mogą występować jako płaskie lub wypukłe zmiany o średnicy od kilku milimetrów do nawet kilku centymetrów. Powierzchnia brodawek często jest szorstka i ma charakterystyczny, brodawkowaty wygląd, przypominający kolonię małych, skórnych guzków. Kolor brodawek łojotokowych może być różnorodny, od jasnobeżowego, przez różowy, aż po ciemnobrązowy lub czarny. Zwykle ich zabarwienie ciemnieje z wiekiem, co może dodatkowo wpływać na ich widoczność.

Brodawki łojotokowe najczęściej pojawiają się na tułowiu, plecach, twarzy oraz szyi, ale mogą występować także na innych obszarach ciała. Zazwyczaj są bezbolesne i nie wywołują swędzenia ani pieczenia, choć w niektórych przypadkach mogą ulegać podrażnieniu, szczególnie jeśli są narażone na tarcie przez odzież. U osób starszych brodawki mogą się z czasem mnożyć, co prowadzi do powstania licznych, małych zmian, przypominających rozlaną wysypkę. Ze względu na podobieństwo do innych zmian skórnych, takich jak czerniaki, brodawki łojotokowe mogą budzić niepokój u pacjentów, co często prowadzi do poszukiwania porady lekarskiej.

Diagnostyka

Diagnostyka brodawek łojotokowych opiera się głównie na badaniu klinicznym przeprowadzanym przez dermatologa. Pierwszym krokiem jest dokładny wywiad lekarski, podczas którego lekarz zbiera informacje dotyczące czasu pojawienia się zmian, ich liczby oraz ewentualnych objawów towarzyszących, takich jak swędzenie, krwawienie czy wzrost. Następnie lekarz ocenia wizualnie charakter zmian skórnych, koncentrując się na ich kształcie, wielkości, zabarwieniu oraz strukturze powierzchni.

W celu dokładniejszej oceny lekarz może użyć dermatoskopu, specjalistycznego urządzenia optycznego pozwalającego na oglądanie zmian skórnych w dużym powiększeniu. Dzięki dermatoskopii możliwe jest dokładne zbadanie struktury brodawek, co pozwala na wykluczenie bardziej niebezpiecznych zmian, takich jak nowotwory skóry. Dermatoskopia pozwala na zidentyfikowanie charakterystycznych cech brodawek łojotokowych, takich jak pseudocysty rogowe (małe, żółtawe wtręty w strukturze brodawki) czy „rozlane granice”, które są typowe dla tego typu zmian.

W przypadkach, gdy dermatoskopia nie przynosi jednoznacznych rezultatów lub gdy brodawka łojotokowa wykazuje nietypowe cechy, lekarz może zdecydować się na biopsję. Biopsja polega na pobraniu fragmentu zmiany skórnej do badania histopatologicznego, które pozwala na dokładne zbadanie komórek w tkance. Badanie histopatologiczne jest szczególnie ważne, gdy istnieje podejrzenie, że zmiana może być złośliwa, choć brodawki łojotokowe same w sobie są łagodne. Wynik biopsji umożliwia ostateczne potwierdzenie diagnozy i wykluczenie ewentualnych stanów nowotworowych.

Leczenie

Leczenie brodawek łojotokowych nie jest zazwyczaj konieczne, ponieważ są one zmianami łagodnymi, nie zagrażającymi zdrowiu. Jednakże, w przypadkach, gdy brodawki powodują dyskomfort, są narażone na podrażnienia mechaniczne lub stanowią problem estetyczny, mogą być usunięte za pomocą różnych metod.

Jedną z najpopularniejszych metod usuwania brodawek łojotokowych jest krioterapia, czyli leczenie zimnem, polegające na zamrażaniu zmiany skórnej ciekłym azotem. Krioterapia prowadzi do zniszczenia tkanek brodawki, która z czasem odpada. Procedura jest stosunkowo szybka i bezbolesna, choć może powodować lekkie pieczenie i zaczerwienienie skóry w miejscu zabiegu. Kolejną metodą jest łyżeczkowanie, podczas którego dermatolog usuwa brodawkę za pomocą specjalnego narzędzia chirurgicznego. Zabieg ten przeprowadza się zazwyczaj po znieczuleniu miejscowym, co minimalizuje dyskomfort pacjenta.

Innym popularnym sposobem leczenia brodawek łojotokowych jest elektrokoagulacja, która polega na użyciu prądu elektrycznego do zniszczenia komórek zmiany skórnej. Elektrokoagulacja jest skuteczna, ale może pozostawić niewielkie blizny, szczególnie w przypadku większych zmian. Alternatywnie, można zastosować laseroterapię, która pozwala na precyzyjne usunięcie brodawki przy minimalnym ryzyku blizn. Laseroterapia jest szczególnie polecana w przypadkach, gdy brodawki występują na twarzy lub innych widocznych obszarach skóry, gdzie estetyka odgrywa dużą rolę.

Pomimo że brodawki łojotokowe nie wymagają leczenia, pacjenci często decydują się na usunięcie zmian, by poprawić komfort życia i samopoczucie estetyczne. Wybór metody leczenia zależy od preferencji pacjenta, umiejscowienia brodawek oraz ich wielkości i liczby. Przed podjęciem decyzji o leczeniu warto skonsultować się z dermatologiem, aby ocenić wszystkie możliwości oraz ryzyko związane z poszczególnymi metodami.