Kiedy i w jakim celu
Badanie fibrynogenu pozwala ocenić, czy proces krzepnięcia krwi przebiega prawidłowo. Wskazaniem do pomiaru stężenia fibrynogenu są nawracające, niewyjaśnione krwawienia. Badanie jest też wykorzystywane m.in. w diagnostyce zespołu rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego (DIC).
 
Charakterystyka badania
Fibrynogen jest białkiem (glikoproteiną) syntetyzowanym w wątrobie. Uczestniczy w procesie tworzenia skrzepu (czynnik krzepnięcia I). Fibrynogen należy do białek ostrej fazy, których stężenie zwiększa się w początkowym okresie infekcji lub w uszkodzeniu tkanek. 
Badanie fibrynogenu jest wykonywane m.in.:
w celu stwierdzenia, czy stężenie fibrynogenu jest wystarczające dla zachowania prawidłowego krzepnięcia krwi,
pomocniczo w diagnostyce zespołu rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego (DIC)
w celu wykluczenia lub potwierdzenia wrodzonego niedoboru fibrynogenu lub nieprawidłowości jego budowy. 
Fibrynogen, jako białko ostrej fazy, może być również uważany jako nieswoisty wskaźnik stanów zapalnych, a także czynnik ryzyka rozwoju chorób sercowo-naczyniowych
Wskazania do badania fibrynogenu stanowią m.in.:
niedobór fibrynogenu z towarzyszącą skazą krwotoczną
zespół rozsianego wykrzepiania śródnaczyniowego (DIC)
inne zespoły przebiegające ze wzmożoną fibrynolizą
choroby wątroby